Maar, is er eigenlijk wel iets veranderd met vroeger? Ook dat vraag ik me af. Ik herinner me in ieder geval wél de tijd dat bejaarden, als ze dat wilden, naar een bejaardenhuis konden verhuizen. Dat was redelijk normaal als je 65 jaar werd. Wel meld ik maar even dat de levensverwachting toen korter was...Je had er in ieder geval recht op, was de collectieve gedachte.
Je had er, naar mijn weten, niet eens een zorgindicatie voor nodig. Nu was het niet zo dat iedere 65+-er zich aan de poorten van het bejaardenhuis meldde, maar een bejaardenhuisje was een serieuze optie op die leeftijd. En was het de wens van de oudere, dan was deze in die tijd in te vullen. Wilde een ‘bejaarde’ thuis blijven wonen, eventueel ondersteund door zorg van familie, later mantelzorg genoemd, dan was die wens ook in te vullen. Kortom, terugkijkend, kon iedereen wonen zoals hij dat wenste. Er was geen noodzaak het anders te organiseren.
En waarom dan niet? Tja, er waren in de eerste plaats veel minder ouderen én er was klaarblijkelijk voldoende geld. De laatste diepe crisis was die van de jaren ’30, gevolgd door een hele andere crisis, de oliecrisis in de jaren ’70.
Toch was de betaalbaarheid van de zorg nog steeds geen probleem en was de verzorgingsstaat nog in opbouw. Maar deze crisis vanaf 2008 vormde wél een probleem, want de demografische ontwikkeling liet in rap tempo de steeds groter wordende groep ouderen zien, zeker in verhouding tot de groep jongeren. En dat realiseren we ons eigenlijk vrij laat...
Combineer de crisis met deze voor de staatskas ongunstige demografische ontwikkeling, en de uitkomst laat zich raden: je kunt je woonwens als oudere niet zonder meer uit laten komen. Toch blijft bij mij dan nog steeds de vraag knagen: is die woonwens van toen, vandaag de dag nog een woonwens te noemen? Met andere woorden, wil je uberhaupt als actieve, gezonde pensioengerechtigde, vrijwillig naar een bejaardenhuis? Ik zou zeggen van niet. En dan heb ik gelukkig, denk ik, het antwoord gevonden. Het is ieders wens zo lang mogelijk in zijn eigen woning te kunnen blijven wonen. En pas, als het écht niet meer kan, dan is het noodzakelijk te verhuizen naar een verzorgingshuis waar alle zorg is als je dat hard nodig hebt. Laten we dat uitdragen. Het lijkt er nu namelijk erg op, dat er niks meer mogelijk is, maar dat is niet waar. We zetten juist in op langer zelfstandig blijven wonen met of zonder handige hulpmiddelen. En daar staat De Kernen ook voor, onze steeds grotere groep oudere huurders, te kunnen blijven huisvesten in hun eigen woning.
En u, wat is uw woonwens als u ouder wordt?
Marinus Kempe