Zie ook 'Overheid heeft geen realistisch beeld van burger'
Dit gezegd hebbende, besef ik waarom ik vroeger zo goed moest opletten tijdens Nederlands, omdat m’n leraar toen al wist waar zijn naïeve leerlingen het ooit voor nodig zouden hebben. Ik heb naar mijn idee iets te veel uitdrukkingen geleerd die nare momenten in een mensenleven fijntjes onder woorden brengen…Dat ‘je de grond onder je voeten vandaan kunt voelen zakken’ of ‘diep in de put zitten’, of ‘van het padje af zijn’. Ik wed dat het er tientallen zijn. Ik begin me lichtelijk zorgen te maken, ook al gaat het goed met me. Helaas kun je door plotselinge ziekte misschien niet eens zelf naar de wc. Of doen je hersens niet meer wat jij wilt. Confronterend…je wil hier niet aan denken.
Rugzakjes
En toch moet ik hier wél aan denken. Sommige huurders kunnen zichzelf langere tijd niet redden, psychisch of lichamelijk. Instanties noemen mensen die iets niet kunnen ‘iemand met een ‘rugzakje’. Persoonlijk zie ik een rugzak als iets positiefs hoor, doet me aan vakantie denken. Hier bedoel ik iets anders. De groep kwetsbare mensen neemt toe. Dat kunnen ook mensen zonder sociaal netwerk zijn of mensen die ernstige overlast veroorzaken. Tja, wie bekommert zich dan om hen? Wij? De gemeente? Zorgpartijen? Iedereen tegelijk? Wie regisseert dit?
Spagaat
We zitten regelmatig in een spagaat; we willen het wonen leefbaar én betaalbaar houden. We willen niet zorgen voor, maar samen met onze partners zorgen dat…Ik zie mogelijkheden én grenzen aan wat wij kunnen en wettelijk mogen doen en uitgeven. Terwijl niet iedereen ‘zijn eigen stoep kan schoonvegen’ laten wij kwetsbaren niet in ‘hun eigen sop gaar koken’ en helpen wij hen met 'het doppen van hun eigen boontjes’. Ik heb goed opgelet tijdens Nederlands en ook tijdens rekenen hoor, maar het volgende is me toen niet geleerd: hoe ziet zo’n rekening er uit? Want hoe je het ook wendt of keert, hulp kost doorgaans (veel) tijd, samenwerking en dus onvermijdelijk ook geld.
Marinus Kempe